Αριστοτέλους & Τσιμισκή γωνία: Επείγον για τη Θεσσαλονίκη! Η Τράπεζα Πειραιώς βγάζει στο σφυρί την ερχόμενη Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου την ΠΡΩΤΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ μιας άπορης οικογένειας με 4 παιδιά

Αριστοτέλους & Τσιμισκή γωνία: Επείγον για τη Θεσσαλονίκη! Η Τράπεζα Πειραιώς βγά...: Leonidas Papadopoulos Όλοι στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης την ερχόμενη Τετάρτη στις 3:30μμ να απ...

Όλοι στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης την ερχόμενη Τετάρτη στις 3:30 μμ να αποτραπεί ο πλειστηριασμός!

Στις 11 Σεπτέμβρη 1973 άρματα μάχης διασχίζουν τις λεωφόρους του Σαντιάγκο και περικυκλώνουν το προεδρικό μέγαρο της Χιλής.

Μιχάλης Κιτσώνης 

11 Σεπτέμβρη 1973 άρματα μάχης διασχίζουν τις λεωφόρους του Σαντιάγκο και περικυκλώνουν το προεδρικό μέγαρο της Χιλής.
Ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας Σαλβαδόρ Αλιέντε βρίσκεται νεκρός στη Λα Μονέδα.

~~~~~~~~~~~

Αυτοκτόνησε , ήταν η επίσημη εκδοχή του στρατού. 

Δολοφονήθηκε υποστηρίζουν οι σύντροφοι του. 

Σε κάθε περίπτωση ο Σαλβαδόρ Αλιέντε πέθανε με το όπλο στο χέρι , με εκείνο το όπλο που του δώρισε ο ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο , όταν άνοιγε εκείνο το δρόμο προς μια δημοκρατική μετάβαση στο σοσιαλισμό που σκόνταψε στο αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του Πινοσέτ.

Κι ήταν η πρώτη και συνάμα η τελευταία φορά που ο πρόεδρος χρησιμοποίησε όπλο.

Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε σπούδασε ιατρική γιατί ήθελε να βοηθάει τους φτωχούς ανθρώπους που δεν είχαν καμία πρόσβαση στο ιατροφαρμακευτικό σύστημα. 

Ήταν μαρξιστής και ευαγγελιζόταν την ενότητα της αριστεράς.

Την πέτυχε με τη συγκρότηση της Λαϊκής Ενότητας. 

Η Λαϊκή Ενότητα ήταν ένα μοναδικό για την εποχή αριστερό μέτωπο που αποτελούνταν από 6 κόμματα , ανένταχτους αγωνιστές και κοινωνικά κινήματα. 

Στις 4 Σεπτεμβρίου το 1970 ο Σαλβαδόρ Αλιέντε υποψήφιος με τη λαϊκή Ενότητα εκλέγεται πρώτη φορά πρόεδρος της Χιλής με το 36,3 % των ψήφων, νίκη που επαναλήφθηκε και στις εκλογές του Μαρτίου το 1973 με ποσοστό 43,4%.

Ο Αλιέντε ήταν ριζικά αντίθετος στην ένοπλη κατάληψη της εξουσίας και προέκρινε τη θεσμική μετάβαση στο σοσιαλισμό.

Στην ομιλία του στις 21 Μάιου το 1971 όρισε το χιλιανό σοσιαλισμό ως ελευθεριακό, δημοκρατικό και πολυκομματικό. 

Δεν εγκαινίασε έναν νέο ρεφορμισμό αλλά έναν ριζοσπαστικό εκδημοκρατισμό όλων των πεδίων της κοινωνικής ζωής. 

Ως εκ τούτου προσπάθησε να εφαρμόσει ένα εξαιρετικά προοδευτικό πρόγραμμα κοινωνικού μετασχηματισμού.

Η αλλαγή αποτυπώθηκε και σε συμβολικό επίπεδο στη σύνθεση της κυβέρνησης στην οποία συμμετείχαν 3 εργάτες.

Μέσα σε λίγους μήνες τερματίστηκε η εποχή των λατιφούντιων έγινε ο μεγαλύτερος αναδασμός γης στην αμερικάνικη ήπειρο.

Εκτάσεις γης δόθηκαν σε ακτήμονες χωρικούς στα πλαίσια της αγροτικής μεταρρύθμισης. 

Εθνικοποιήθηκαν νευραλγικές επιχειρήσεις με πιο σημαντική τα μεταλλεία χαλκού που ήταν το πιο σημαντικό εξαγώγιμο προϊόν της χώρας. 

Οι εργάτες απόκτησαν φωνή και υπόσταση μέσα από τη θέσπιση φιλεργατικών νόμων που επέτρεπαν το συνδικαλισμό, αυξάνανε το εισόδημα τους και ευνοούσαν τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης.

Καθιερώθηκε η δωρεάν διανομή γάλατος στα παιδιά

Διαμορφώθηκε ένα από τα καλύτερα συστήματα δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Υπήρξε ειδική μέριμνα για τους ιθαγενείς με την ίδρυση του Αναπτυξιακού Συνεταιρισμού Ιθαγενών Πληθυσμών και του Ινστιτούτου Εκπαίδευσης των Μαπούτσε.

Η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε και ο δημόσιος τομέας αποτέλεσε την ατμομηχανή της οικονομίας, αντιπροσωπεύοντας στα τέλη του 1972 το 50% του ΑΕΠ της χώρας.

Η ανεργία έπεσε στο 3% και η παιδική θνησιμότητα μειώθηκε κατά 20%.

Η χώρα έγινε ένα ζωντανό εργαστήρι ελεύθερη έκφρασης, ένα απέραντο πεδίο ανάπτυξης των τεχνών, έτσι όπως θα όφειλαν να είναι , συνταγμένες στο πρόταγμα της κοινωνικής χειραφέτησης.

Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής η Λαϊκή Ενότητα απαγκιστρώνεται από τη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ και διακόπτει σχέσεις με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής που τελούσαν υπό αμερικάνικη κηδεμονία.

Αντίθετα συνάπτει διπλωματικές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση, την Κίνα και την Κούβα.

Οι ΗΠΑ από την πρώτη στιγμή στάθηκαν εχθρικά απέναντι στην προσπάθεια της Λαϊκής Ενότητας και στην αμφισβήτηση της ηγεμονίας τους. 

Ο Ρίτσαρντ Νίξον το προανήγγειλε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο:

« Δεν πρέπει να αφήσουμε τη λατινική Αμερική να θεωρεί ότι μπορεί να ακολουθήσει το συγκεκριμένο δρόμο χωρίς να υποστεί τις συνέπειες» είπε ενώπιον του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας στις 6 Νοεμβρίου το 1970, δύο μέρες αφότου ο Αλιέντε εκλέχτηκε πρόεδρος της Χιλής. 

Η Αμερική δε μπορούσε να ανεχτεί άλλη εστία αντίστασης στα νότια της έχοντας ήδη την Κούβα και ήταν διατεθειμένη να το πετύχει αυτό με χρήμα και βία. 

Η θρυαλλίδα που ενεργοποίησε τους σχεδιασμούς που κατέληξαν στην 11η του Σεπτέμβρη ήταν η εθνικοποίηση των ορυχείων χαλκού στη Χιλή που ελέγχονταν μέχρι τότε από αμερικάνικες εξορυκτικές εταιρείες. 

Οι αμερικάνικες επιχειρήσεις είχαν επενδύσει μόλις 1 δις στη μεγαλύτερη βιομηχανία εξόρυξης χαλκού στον κόσμο και είχαν κερδίσει 7,2 δις. 

'Συστάθηκε μια επιτροπή για τη Χιλή στη Ουάσιγκτον που απαρτιζόταν κυρίως από αμερικάνικες εταιρίες εξορύξεων και τηλεφωνίας με βασικό σκοπό τον εξαναγκασμό του Αλιέντε σε ματαίωση των σχεδίων εθνικοποιήσεων…. 

Χωρίς όμως τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. 

Έρευνα που πραγματοποιήθηκε από την αμερικάνικη Γερουσία που ελεγχόταν από τους δημοκρατικούς έδειξε ότι η αμερικάνική εταιρεία τηλεφωνίας είχε δωροδοκήσει με 1 εκατ δολάρια της χιλιανή αντιπολίτευση για να αποτραπεί η εκλογή του Αλιέντε.

Ο Νίξον και ο επιρρεπής στην υποκίνηση πραξικοπημάτων αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Χένρυ Κίσινγκερ ενορχήστρωσαν επιχειρήσεις για να διακοπεί άμεσα η χιλιάνη έφοδος στον ουρανό. Ξεκίνησαν με το οικονομικό εμπάργκο.

Η Cia πλήρωσε περίπου 400 εκατ δολάρια για να εξαγοράσει το συνδικάτο των οδηγών φορτηγών , οι οποίοι ξεκίνησαν αμέσως απεργία δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα στην τροφοδοσία της χώρας.

Ο λαός της Χιλής όμως με την ενεργοποίηση του και τη μαζική δράση κατόρθωσε να μειώσει τις επιπτώσεις της απεργίας. 

Η αντιπολίτευση όμως δε σταματά να υποκινεί ταραχές με κάθε ευκαιρία.

Στις 11 Σεπτεμβρίου το 1972 γίνεται η δεύτερη απόπειρα δολοφονίας εις βάρος του Σαλβαδόρ Αλιέντε . 

Τον Ιούλιο του 1973 νέα απόπειρα πραξικοπήματος με την κωδική ονομασία «Σχέδιο Ζ» αποτυγχάνει. 

Ο στρατηγός Πρατς προειδοποιεί τον Αλλιέντε ότι επίκεινται νέα σχέδια ανατροπής του και τον προτρέπει να ανοίξει τις αποθήκες όπλων και να οπλίσει το λαό. 

Ο Αλιέντε επέμεινε στον ειρηνικό δρόμο και ο Πρατς παραιτήθηκε. Όταν ο πρόεδρος αποφάσισε ότι έπρεπε να συγκροτήσει λαϊκές πολιτοφυλακές ήταν αρκετά αργά… 

Η νέα απεργία των οδηγών φορτηγών παρέλυσε τη χώρα.

Στις 11 Σεπτεμβρίου το 1973 το ραδιόφωνο του Κομμουνιστικό Κόμματος σιώπησε. 

Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε εκφώνησε τον τελευταίο του λόγο αφήνοντας μια ανεκπλήρωτη διαθήκη στο λαό της Χιλής.

Μια συντονισμένη επίθεση από ξηράς και αέρα με επικεφαλής τον στρατηγό Αυγούστο Πινοσέτ και υπό την καθοδήγηση της Cia βύθισε στο σκοτάδι τη χώρα εγκαινιάζοντας μια από τις πιο αιμοσταγείς χούντες στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Το χρώμα της Χιλής που βασίστηκε στην αυτενέργεια των μαζών, στην παράδοση των ιθαγενών της Λατινικής Αμερικής, στην ριζοσπαστικοποίηση των καλλιτεχνών αντικαταστάθηκε από ένα απέραντο καταθλιπτικό μαύρο.

Στη Χιλή το 1973 δε συντελέστηκε απλώς ένα πραξικόπημα, αλλά αυτό που ένα ακραιφνώς αστικό περιοδικό ο Economist αποκάλεσε «αντεπανάσταση»

Ήταν ένα τριπλό σοκ , το σοκ της δικτατορίας που διασταυρώθηκε με το σοκ του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και το σοκ των βασανιστηρίων και της καταστολής.

Η πιο εμφανής και εύκολα καταδικαστέα εκ των υστέρων πάντα πτυχή της χούντας ήταν η βία. 

Υπολογίζεται ότι 30.000 αντιφρονούντες δολοφονήθηκαν και εξαφανίστηκαν, 80.000 φυλακίστηκαν και περίπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι μετανάστευσαν.

Χιλιάδες χιλιανοί συνελήφθηκαν και οδηγήθηκαν στο παγωμένο νησί Ντόσον, στις φυλακές ή στο Εθνικό στάδιο που μετατράπηκε σε συμβολικό τόπο μαρτυρίου, εκεί που όπως εύστοχα σχολιάζει η Ναόμι Κλαιν , ο θάνατος αντικατέστησε το ποδόσφαιρο ως δημόσιο θέαμα.

Μια από τις χαρακτηριστικότερες στιγμές της καταστολής υπήρξε το «Καραβάνι του θανάτου», το μονοπάτι αίματος που άφησε ο στρατηγός Σερχιο Αρεγιάνο Σταρκ εκτελώντας σε διάφορες επαρχίες της χώρας τους πιο σημαντικούς από τους κρατούμενους στις φυλακές. 

Η Cia βρήκε στις φυλακές της Χιλής έναν ακόμα πειραματικό σωλήνα για να δοκιμάσει νέες μεθόδους βασανισμού. 

Τα περιβόητα χιλιανά δωμάτια είχαν τη δική της υπογραφή, ήταν μικροί χώροι κατασκευασμένοι από ξύλο , τόσο στενοί ώστε οι κρατούμενοι να μη μπορούν ούτε να γονατίσουν, ούτε να ξαπλώσουν. 

Η εκκαθάριση ήταν ολοκληρωτική, όποια ελεύθερη και κριτική φωνή υπήρχε έπρεπε να σιωπήσει και να ξεριζωθεί η εμπειρία της δημιουργίας

Η διοχέτευση του τρόμου όμως δεν απαιτούσε απλώς να δολοφονούνται άνθρωποι, έπρεπε να εξαφανίζονται. 

Ο Πινοσέτ το εφάρμοσε σε μεγάλη κλίμακα. 

Αντί να δολοφονούν τους αντιφρονούντες , τους απήγαγαν , τους οδηγούσαν σε απομονωμένους χώρους, τους βασάνιζαν και στη συνέχεια τους δολοφονούσαν εξαφανίζοντας τα ίχνη τους.

Η Χιλιανή επιτροπή για την αλήθεια μετά από ενδελεχή έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι κάποια από τα θύματα ρίχτηκαν με ελικόπτερο στον ωκεανό. 

Μεταξύ των εξαφανισθέντων και ορισμένοι πολίτες ελληνικής καταγωγής , τους οποίους ποτέ δεν αναζήτησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις.

Η λογική του σοκ αποσκοπεί στην εκμετάλλευση του συλλογικού τραύματος που προκαλεί μια κρίση για να εξασθενίσουν τα αντανακλαστικά της κοινωνίας. 

«Ζούσαμε σε μια κατάσταση σύγχυσης και άγχους πειθήνιοι και πρόθυμοι να συμμορφωθούμε στις διαταγές… οι άνθρωποι είχαν παλινδρομήσει σε προγενέστερα στάδια ύπαρξης , φοβούνταν και ήταν εξαρτημένοι» έλεγε χαρακτηριστικά ο χιλιανό ψυχίατρος Μάρκο Αντόνιο δε λα Πάρα

Ο Μίλτον Φρίτμαν ήξερε από κρίσεις , αποτελούσαν τη θεμέλιο λίθο της θεωρίας του «μόνο μια κρίση οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές» υποστήριζε. 

Ο Πινοσέτ λοιπόν του διαμόρφωσε την ευκαιρία αναπτύξει στην πράξη τις θεωρίες του. 

Ο Μίλτον Φρίτμαν υπήρξε από τους θεμελιωτές του νεοφιλελευθερισμού , καθηγητής στη σχολή του Σικάγου η οποία συνδεόταν μ’ ένα αδιόρατο νήμα με τη Χιλή. 

Το 1956 οι ΗΠΑ στα πλαίσια της προσπάθειας διεύρυνσης της επιρροής τους στη Λατινική Αμερική, χρηματοδότησαν τις σπουδές χιλιανών φοιτητών στη Σχολή του Σικάγο. 

Όταν η πρώτη ομάδα χιλιανών φοιτητών επέστρεψε στη Χιλή ήταν απόλυτα ταγμένοι στις ιδέες του Φρίτμαν και αποστρέφονταν οποιαδήποτε πολιτική παρεμβατισμού και κοινωνικής αναδιανομής, οι περισσότεροι κατέλαβαν θέσεις καθηγητών και σύντομα το πανεπιστήμιο του Σαντιάγκο έγινε παράρτημα της Σχολής του Σικάγο. Όταν ανέβηκε στην εξουσία η Λαϊκή Ενότητα τα παιδιά του Σικάγο ασφυκτιούσαν στο πλαίσιο των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων , οι περισσότεροι έγιναν μέλη της φασιστικής οργάνωσης Πατρίδα και Ελευθερία. Όσο καιρό ο στρατός ετοίμαζε το πραξικόπημα , τα παιδιά του Σικάγο ετοίμαζαν την οικονομική θεωρία σοκ. Και ο Πινοσέτ τους έδωσε την ευκαιρία να την εφαρμόσουν χρίζοντας τους συμβούλους.

Ο Πινοσέτ τον πρώτο χρόνο της δικτατορίας του ιδιωτικοποίησε αρκετές επιχειρήσεις, κατάργησε τους φραγμούς στα προϊόντα, περιέκοψε τις δημόσιες δαπάνες κατά 10%, κατήργησε τον έλεγχο των τιμών. Το 1975 ο πληθωρισμός άγγιξε το 375%, το κόστος ειδών πρώτης ανάγκης εκτινάχθηκε στα ύψη, οι εγχώριες μικρομεσαίες επιχειρήσεις έβαζαν λουκέτο η μία μετά την άλλη. Ο Μίλτον Φρίτμναν κατέφθασε στη Χιλή και τον υποδέχτηκαν ως σούπερ σταρ. Υποστήριζε ότι η συνταγή του έπρεπε να υλοποιηθεί με πιο γρήγορους ρυθμούς. Ακολούθησε νέα περιστολή των δημόσιων δαπανών κατά 27%, η υγεία και παιδεία παραδόθηκαν στα ιδιωτικά συμφέροντα. Στα μέσα της δεκαετίας του 80 η βιομηχανική παραγωγή της χώρας είχε πέσει στα επίπεδα του β παγκοσμίου πολέμου. Η ανεργία έφτασε στο 20%. 

Η χώρα βούλιαξε στην πείνα και την εξαθλίωση. Ενώ την περίοδο της διακυβέρνησης του Αλιέντε το ψωμί, το γάλα και τα εισιτήρια των ΜΜΜ αντιστοιχούσαν στο 17% του μισθού, επί Πινοσέτ μια οικογένεια έπρεπε να δαπανά το 75% του εισοδήματος της στην αγορά ψωμιού. Πίσω από τους διθυράμβους για το οικονομικό θαύμα της Χιλής, κρύβονταν η δυστυχία και οι κοινωνική αδικία. Το 1988 το 45% του πληθυσμού της Χιλής ζούσε κάτω από όρια της φτώχειας , ωστόσο τα εισοδήματα του πλουσιότερου 10% της χώρας είχαν αυξηθεί κατά 88%. Ακόμα και σήμερα η Χιλή παραμένει μια κοινωνία με πολύ μεγάλες κοινωνικές ανισότητες. 

Όπως πάλι εύστοχα συμπυκνώνει η Ναόμι Κλαιν, όποιος ζούσε έξω από τη φυσαλίδα του οικονομικού θαύματος έβλεπε κάτι που έμοιαζε περισσότερο με τη μεγάλη Ύφεση. Ο Ορλάντο Λετελιέ ήταν σύντροφος του Αλιέντε και πρέσβης της Χιλής στις ΗΠΑ επί διακυβέρνησης του. Αφού φυλακίστηκε από τη χούντα του Πινοσέτ κατόρθωσε το 1976 να επιστρέψει στην Ουάσιγκτον ως ακτιβιστής. 

Σε μια δημόσια παρέμβαση τόλμησε να πει αυτό που όλοι σκοπίμως αποσιωπούσαν ότι ο Φριτμαν ήταν συνυπεύθυνος για τα εγκλήματα του Πινοσέτ στη Χιλή. Σε λιγότερο από 1 μήνα μια βόμβα έσκασε στο αυτοκίνητο του και σκοτώθηκε. Το FBI πολλά χρόνια αργότερα αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι επικεφαλής της επίθεσης ήταν ο Μαικλ Τάουνλι, υψηλόβαθμος αξιωματικός της μυστικής υπηρεσίας του Πινοσέτ εν γνώσει της Ciα. Η Cia δε μάτωσε μόνο τη Χιλή, ολόκληρη η Λατινική Αμερική μετά τα σπασμωδικά πετάγματα που επιχείρησε στην ανεξαρτησία, μπήκε ξανά στο σπιράλ της βίας και της υποταγής

Ο Πινοσέτ δε δικάστηκε ποτέ για τα εγκλήματα που διέπραξε, πέθανε το 2006 αφήνοντας μια επιστολή που υποστήριζε μέχρι κεραίας της πράξεις του. 
Έμεινε μόνο μια όψιμη και καθυστερημένη συγνώμη από την Ένωση Δικαστών Χιλής που μόλις πριν λίγες μέρες ζήτησε συγνώμη για τις ενέργειες των μελών της την εποχή της χούντας.
Ο Μίλτον Φρίτμαν δε συσχετίστηκε ποτέ με τις φρικαλεότητες στη Χιλή, αντίθετα τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών το 1976 για το «πρωτότυπο» όπως χαρακτηρίστηκε έργο του αναφορικά με τη σχέση ανάμεσα στον πληθωρισμό και την ανεργία. 
Για να απενεχοποιηθεί η διεθνής ελίτ . ένα χρόνο αργότερα τίμησε τη διεθνή Αμνηστία για τις εργασίες της πάνω στην παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Χιλή.
Η μετάβαση στη δημοκρατία στη Χιλή ήταν αναίμακτη αλλά παραμένει ανολοκλήρωτη, όσο οι αξιωματούχοι του Πανσέ είναι σε πολλές περιπτώσεις άθικτοι στις θέσεις τους, όσο τα ονόματα των δολοφονημένων και των εξαφανισμένων δεν έχουν ταυτοποιηθεί και η μνήμη τους δεν έχει τιμηθεί, κυρίως όσο τα χνάρια της οικονομικής θεωρίας του σοκ είναι ενεργά στην ταραγμένη χώρα.
Στη Χιλή το νερό δεν είναι αγαθό είναι εμπόρευμα. 
Εξίσου και η παιδεία. 
Η χιλιανή κοινωνία παλεύει να ξυπνήσει από τον εφιάλτη.

Και η Ευρώπη ζει το δικό της. 1 αιώνα μετά τη γέννηση του Φριτμαν, ο αμερικάνος οικονομολόγος που καθύμαξε τη Λατινική Αμερική, αναγεννιέται στον ευρωπαϊκό Νότο, εκεί που σήμερα εφαρμόζονται οι ίδιες καταστροφικές πολιτικές λιτότητας, απομακρύνοντας την ευρωπαϊκή ήπειρο από το πιο σημαντικό της κεκτημένο, το διαφωτισμό .

Και έμελλε σ’ αυτή τη γωνιά της Μεσογείου να γίνει το μεγάλο πείραμα του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και της αυταρχικής διολίσθησης και εδώ να αναδειχθεί το όραμα που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει ο Σαλβαδόρ Αλιέντε,

Έτσι κρατάμε τον Αλιέντε, όχι ως ακίνδυνο εικόνισμα αλλά ως πυξίδα όπως μας κληροδοτήθηκε στην τελευταία του ομιλία:

« Άλλοι άνθρωποι θα ξεπεράσουν αυτή τη σκοτεινή και πικρή στιγμή της προδοσίας που προσπαθεί να επικρατήσει. 

Να πηγαίνετε προς τα μπρος γνωρίζοντας ότι αργά ή γρήγορα οι μεγάλες λεωφόροι θα ανοίξουν και πάλι και οι ελεύθεροι άνθρωποι θα περπατούν μέσα απ’ αυτές για να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία.» 

Της Μαρίας Λούκα

* πηγη. .thepressproject.gr

Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν, "Η θεωρία της αναρχικής πάλης"

από την Θεωρεία στην Πράξη

Ο Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν (ρωσ.: Михаил Александрович Бакунин) υπήρξε Ρώσος θεωρητικός του αναρχισμού που με τα γραπτά του και με το βίο του λειτούργησε ως σημείο αναφοράς στην ιστορία του αναρχικού κινήματος, καθώς αποτέλεσε μία από τις πλέον διάσημες επαναστατικές μορφές του 19ου αιώνα. Επηρεάστηκε από την εγελιανή φιλοσοφία και κυριότερα από την ιστορική διαλεκτική από την οποία συνήγαγε και τη θεωρία της αναρχικής πάλης. Ήρθε σε επαφή με τον Μαρξ και τον Ένγκελς και φυσικά τον Προυντόν, τις θέσεις του οποίου για τον αναρχισμό ασπάσθηκε: ο Μπακούνιν εναντιώθηκε στην ύπαρξη κάθε μορφής κράτους, ακόμα και σοσιαλιστικού.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Μιχαήλ Μπακούνιν, ένας από τους πιο σημαντικούς αναρχικούς του 19ου αιώνα, γεννήθηκε στο Πριαμούκινο κοντά στο Τβερ (σημερινό Καλίνιν), το 1814 στις 8 Μαΐου. Προερχόμενος από αριστοκρατική ρωσική οικογένεια, προορίστηκε από την οικογένειά του για στρατιωτική καριέρα στην Αγία Πετρούπολη. Ήδη από τότε, τα πρώτα χρόνια έχει την άποψη ότι οι στρατιώτες είναι δουλοπάροικοι, που δωροδοκούνταν με αμοιβές και δώρα για να καταστείλουν τον υπόλοιπο λαό. Η σχολή του πυροβολικού στην οποία κατατάχτηκε το 1828, κατακλυσμένη από αριστοκράτες, είχε την μεγαλύτερη ελευθερία στη σκέψη και την έρευνα από οποιοδήποτε άλλο τομέα του στρατού. Έτσι, ο Μπακούνιν στρέφει το ενδιαφέρον του προς τη φιλοσοφία. Το 1832 γίνεται αξιωματικός, αλλά μην αντέχοντας το τρόπο ζωής στο στρατό, παραιτείται το 1835 και οδεύει για τη Μόσχα όπου ελπίζει να σπουδάσει φιλοσοφία.

Ο Εγελιανισμός ήταν τότε σε άνοδο και κίνησε το ενδιαφέρον του Μπακούνιν ο οποίος πήρε την άδεια να σπουδάσει στην Γερμανία, στηριγμένος στην οικονομική βοήθεια του Χέρτσεν (Hertzen). Επισκέφτηκε το Βερολίνο, τη Δρέσδη και τη Λειψία, εμβαθύνοντας στη φιλοσοφία του Χέγκελ, που τη χαρακτήρισε κατόπιν ώς την "άλγεβρα της Επανάστασης". Ήδη όμως έκλινε προς την ετερόδοξη σχολή, που ανέδειξε άτομα όπως ο Λούντβιχ Φόυερμπαχ (Ludwig Feuerbach) και ο Νταβίντ Φρίντριχ Στράους (David Friedrich Strauss).

Η δράση του σε Δρέσδη, Παρίσι, Πράγα

Το 1842 ο Μπακούνιν βρισκόταν στη Δρέσδη και επηρεασμένος από τον Άρνολντ Ρούγκε προσχώρησε στο κίνημα της εγελιανής αριστεράς. Ένα δοκίμιό του με τίτλο "Η Αντίδραση στην Γερμανία" πήρε μεγάλη δημοσιότητα και τον ανάγκασε να καταφύγει στην Ελβετία. Το 1843 επισκέφτηκε το Παρίσι και γνώρισε τον Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν (Pierre Joseph Proudhon), ο οποίος εκείνη την χρονιά δημοσίευσε το Η δημιουργία της τάξης στην ανθρωπότητα. Η γνωριμία αυτή τον έκανε να ενστερνιστεί τις αναρχικές απόψεις. Τα επόμενα χρόνια ο Μπακούνιν τα αφιέρωσε στο να κάνει το σοσιαλδημοκρατικό κίνημα αναρχικό και διεθνές.

Από το 1844 μέχρι το 1848 έζησε κυρίως στο Παρίσι. Το γεγονός πως υπήρχαν εναντίον του υποψίες για κατασκοπία από την πλευρά των Ρώσων, οδήγησε την ρωσική κυβέρνηση να ανακαλέσει την άδεια με την οποία του επιτρεπόταν να κατοικεί στο εξωτερικό. Αντί να υπακούσει στη διαταγή και να επιστρέψει στη Ρωσία, απηύθυνε κάλεσμα σε Πολωνούς και Ρώσους για ένωση σε μια πανσλαβική επαναστατική συνομοσπονδία. Τότε επικηρύχτηκε για 10.000 ρούβλια και η γαλλική κυβέρνηση τον απέλασε. Αλλά η επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1848 τον έφερε πίσω στο Παρίσι. Από εκεί όρμησε στην Πράγα μεταλαμπαδεύοντας τη σπίθα της επανάστασης, για να ξεσηκώσει το συνέδριο των Σλάβων. Επίσης έγινε μέλος της σλαβικής επαναστατικής επιτροπής.

Το 1849 ανεβαίνει στα οδοφράγματα της Δρέσδης στο πλευρό του Ρίχαρντ Βάγκνερ (Richard Wagner). Προσπαθώντας να διαφύγει από την Δρέσδη συνελήφθη, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο το Μάιο του 1850. Η καταδίκη του μετατράπηκε σε ισόβια. Σχεδίασε να δραπετεύσει στην Αυστρία, συνελήφθη ξανά και καταδικάστηκε σε θάνατο αλλά τελικά εκδόθηκε στη Ρωσία.

Φυλάκιση, εξορία και ξανά Ευρώπη

Κρατήθηκε για αρκετά χρόνια σε ένα μπουντρούμι στο φρούριο Νέβα και για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Σιβηρία (από το 1857). Στο διάστημα τη εξορίας του στη Σιβηρία παντρεύτηκε τη νεαρή Πολωνέζα Antonia Kwiatkowska. Μολονότι πέρασε πολλά χρόνια στη φρίκη των ποινικών κολαστηρίων, το πνεύμα του παρέμεινε ανυπότακτο. Κατόρθωσε τελικά να δραπετεύσει και να περπατήσει ανατολικά πάνω από 1.00 μίλια μέσα από τρομερές κακουχίες, φθάνοντας στη θάλασσα, από όπου πέρασε απέναντι στην Ιαπωνία. Από εκεί μπήκε σε πλοίο για την Καλιφόρνια και από κει βρέθηκε στη Νέα Υόρκη, για να καταφύγει τελικά στο Λονδίνο όπου φιλοξενήθηκε από τον Alexander Hertzen. Έχοντας υποστεί αναρίθμητες δυσκολίες και περιπέτειες και έχοντας αναμιχθεί με όλους τους τύπους των ανθρώπων, κάτω από όλες τις συνθήκες, διαπίστωσε ότι κάθε κυβέρνηση ήταν τυραννία. Ρίχτηκε στην επαναστατική δράση με έντονο ενθουσιασμό. Με τον Χέρτσεν δημοσίευσε τον "Συναγερμό της Επανάστασης" (Tocsin of revolution).

Η Πρώτη Διεθνής, οι διαφωνίες με τον Μάρξ, ο θάνατος

Το 1868, προσχώρησε στη Διεθνή Ένωση Εργαζομένων, επίσης γνωστή ως Πρώτη Διεθνή, μια ομοσπονδία ριζοσπαστικών συνδικάτων με παραρτήματα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Το 1869, η Σοσιαλδημοκρατική Συμμαχία δεν έγινε δεκτή στη Διεθνή με το επιχείρημα ότι ήταν και η ίδια μια διεθνής οργάνωση, και ότι στη Διεθνή επιτρέπονταν ως μέλη μόνο εθνικές οργανώσεις. Έτσι η συμμαχία αυτοδιαλύθηκε και τα διάφορα τμήματα που την αποτελούσαν προσχώρησαν στη Διεθνή το καθένα ξεχωριστά. Ο Μπακούνιν συνέβαλε στη δημιουργία παραρτημάτων της διεθνούς στην Ιταλία και την Ισπανία.

Ανάμεσα στο 1869 και 1870, ο Μπακούνιν γνωρίζεται με τον Σεργκέι Νετσάγιεφ ο οποίος φαίνεται να εκμεταλλεύεται τον επαναστατικό ενθουσιασμό του πρώτου προκειμένου να υλοποιήσει τα διάφορα σχέδιά του. Σύντομα ο Μπακούνιν διακόπτει κάθε σχέση με τον Νετσάγιεφ για πολλούς λόγους, κυρίως όμως λόγω της Μακιαβελλικής και "Ιησουίτικης" μεθόδου του Νετσάγιεφ - που, εκτός των άλλων, συμπεριέλαβε και την δολοφονία ενός συντρόφου του, του φοιτητή Ιβάνωφ- σύμφωνα με την οποία όλα τα μέσα δικαιολογούνται προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι.

Το 1870 ο Μπακούνιν πρωτοστάτησε σε μια αποτυχημένη εξέγερση στη Λυών, πάνω σε αρχές που εφαρμόστηκαν στην πράξη αργότερα από την Παρισινή Κομμούνα. Κάνοντας έκκληση για γενική εξέγερση σε απάντηση της κατάρρευσης της γαλλικής κυβέρνησης κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου, και επιδιώκοντας να μετασχηματίσει την αντιπαράθεση των δυνάμεων κυριαρχίας σε κοινωνική επανάσταση, συνέταξε τη διακήρυξη της αναρχικής επανάστασης που τοιχοκολλήθηκε στη Λυών στις 26 Σεπτεμβρίου 1870.Χαρακτηριστικά αναφέρεται : "καταργούνται η κυβερνητική εξουσία του κράτους και η διοικητική μηχανή , επειδή κατέληξαν να είναι άχρηστες" (άρθρο 1) και "αναστέλλεται η λειτουργία των ποινικών και πολιτικών διακστηρίων και τις αρμοδιότητές τους επωμίζεται η Λαϊκή Δικαιοσύνη" (άρθρο 2).

Στο συνέδριο του 1872 κυριάρχησε η διαμάχη ανάμεσα στη φράξια γύρω από τον Καρλ Μαρξ,που στήριζε τη συμμετοχή στις κοινοβουλευτικές εκλογές, και τη φράξια γύρω από τον Μπακούνιν, που αντιτάχτηκε σε μια τέτοια συμμετοχή. Η φράξια αυτή έχασε την ψηφοφορία, ωστόσο αυτό δεν ήταν αρκετό για τον Μαρξ. Στο τέλος του συνεδρίου ο Μπακούνιν και διάφοροι άλλοι που ανήκαν στη φράξια αποβλήθηκαν για υποτιθέμενη συγκρότηση μυστικής οργάνωσης μέσα στη Διεθνή. Οι διαφωνίες με τον Μαρξ, που οδήγησαν στην αποβολή από τη Διεθνή στο συνέδριο αυτό, αποτέλεσαν ένδειξη της αυξανόμενης αντίθεσης μεταξύ δυο κυρίων ρευμάτων που σχηματίστηκαν στους κόλπους της. Δηλαδή μεταξύ των "αντί-απολυταρχικών" τμημάτων της Διεθνούς, τα οποία υποστήριζαν την άμεση επαναστατική δράση και την οργάνωση των εργαζομένων προκειμένου να καταργηθούν άμεσα το κράτος και η κεφαλαιοκρατία, και των σοσιαλδημοκρατικών τμημάτων που ήταν σύμμαχοι του Μάρξ, τα οποία υποστήριζαν την κατάκτηση της πολιτικής δύναμης από την εργατική τάξη και την ύπαρξη μιας μεταβατικής μορφής κράτους μετά την επανάσταση.

Οι αναρχικοί επέμεναν ότι το συνέδριο ήταν στημένο και έτσι οργάνωσαν δική τους διάσκεψη της Διεθνούς στο Saint - Ymer στην Ελβετία. Ο Μπακούνιν συνέχισε να δραστηριοποιείται σε αυτή αλλά και στο ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κίνημα. Στα χρόνια μεταξύ του 1870 και 1876 έγραψε ένα μεγάλο μέρος της εμβρυώδους εργασίας του, όπως το "Κρατισμός και Αναρχία" και το "Θεός και Κράτος". Παρά τη φθίνουσα πορεία της υγείας του προσπάθησε να συμμετάσχει σε μια εξέγερση στην Μπολόνια, αλλά αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελβετία μεταμφιεσμένος και να εγκατασταθεί στο Λουγκάνο. Συνέχισε να δραστηριοποιείται στο ριζοσπαστικό κίνημα της Ευρώπης, έως ότου τα περαιτέρω προβλήματα της υγείας του τον ανάγκασαν να μεταφερθεί σε ένα νοσοκομείο της Βέρνης στην Ελβετία, όπου πέθανε στις 1 Ιουλίου του 1876.

(*)  από το:  DEN PAEI ALLO XYLOKASTROY

Spiegel: "Ο Τσίπρας συντρίβεται στις δημοσκοπήσεις λόγω της λιτότητας"..

Μαρία Αφοξενίδου-Αλεξανδράκη

· 

Spiegel: "Ο Τσίπρας συντρίβεται στις δημοσκοπήσεις λόγω της λιτότητας"...... επισημαίνοντας ότι ο ελληνική κυβέρνηση έχει αρχίσει να πληρώνει τη σκληρή λιτότητα των τελευταίων μηνών. Επικαλούμενο τη δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου της Μακεδονίας, το Spiegel αναφέρει ότι οι υποστηρικτές του Αλέξη Τσίπρα έχουν μειωθεί κατά το ήμισυ σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου το 2015. ..

«Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αποσπάσει ποσοστό 35,5% τον Σεπτέμβριο του 2015 ενώ σήμερα έχει αποδυναμωθεί φθάνοντας το 17,5 %».. και οδεύει σε μονοψήφιο αριθμό..... 

________

ΥΓ...οι δανειστες γλεντανε την.πληρη απαξιωση του πολιτικου σκηνικου κ τη διαλυση της χωρας..ολοι αυτοι που συνεργησαν σ αυτο το δραμα κ την προδοσια πρεπει να πληρωσουν ακριβα.

1η Σεπτεμβρίου 1939 Οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Πολωνία

ΘΕΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία ξεκίνησε την 1η Σεπτεμβρίου 1939 και ουσιαστικά σηματοδότησε την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Η εισβολή πραγματοποιήθηκε μία εβδομάδα μετά την υπογραφή του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότωφ μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης. 17 ημέρες μετά την έναρξη της γερμανικής εισβολής, και στα πλαίσια του συμφώνου αυτού, ακολούθησε η σοβιετική εισβολή. Στις 6 Οκτωβρίου 1939 η Πολωνία είχε πλέον υποταχθεί πλήρως.

Η Πολωνία είχε ξαναγίνει ανεξάρτητο κράτος μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την κατάρρευση της Αυστροουγγαρίας, της Ρωσίας και της Γερμανίας.

Έπειτα από τον Πολωνο-σοβιετικό πόλεμο του 1919-20, η Πολωνία αναγκάστηκε να βασιστεί στις δικές στις δυνάμεις, καθώς η βοήθεια των Δυτικών Συμμάχων της έφτανε με καθυστέρηση. Εξαιτίας του προαναφερθέντος πολέμου αλλά και των προσπαθειών της Ε.Σ.Σ.Δ να διεισδύσει στη χώρα, οι πολωνικοί στρατιωτικοί και πολιτικοί σχεδιασμοί επικεντρώθηκαν στην αναμέτρηση με τους Σοβιετικούς. 

Η σχέση της Πολωνίας με την Γερμανία καθοριζόταν από τη συμμαχία της πρώτης με τη Γαλλία, αλλά οι τσεχο-πολωνικές σχέσεις παρέμεναν ουδέτερες. Το πρόβλημα για τους Πολωνούς ήταν η γαλλική πολιτική αστάθεια, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την αναποφασιστικότητα και την αναβλητικότητα σχετικά με τους ανατολικούς συμμάχους της. Καθώς λοιπόν οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη, η γαλλική πολιτική απέναντι στην Πολωνία (αλλά και στους άλλους συμμάχους της) άλλαζε.

Οι Γερμανοί στρατιωτικοί ηγέτες προετοιμάζονταν για τον πόλεμο με την Πολωνία ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1920. Στόχος ήταν η ανάκτηση των εδαφών της Πομερανίας, της Σιλεσίας, του Πόζναν και της ελεύθερης πόλης του Ντάντσιχ. Ωστόσο, οι περιορισμοί της συνθήκης των Βερσαλλιών και η αδυναμία στο εσωτερικό της Γερμανίας έκαναν την πραγματοποίηση αυτών των σχεδίων αδύνατη. Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία το 1933 σήμανε την αυξανόμενη επιθυμία της Γερμανίας να ανακτήσει χαμένα εδάφη, καταστρέφοντας την ανεξάρτητη Πολωνία. Παρ’ όλα αυτά, το 1934 οι δύο χώρες υπέγραψαν σύμφωνο μη επίθεσης, δίνοντας στην καθεμία χώρο και χρόνο για να προετοιμάσει τις επόμενες κινήσεις της. Καθώς η ισχύς της Γερμανίας αυξανόταν και ο Χίτλερ άρχιζε να γίνεται απειλητικός, η συμμαχία των Γάλλων και των Πολωνών άρχισε να αναθερμαίνεται.

Μετά την παραβίαση της συνθήκης του Μονάχου απ’ τον Χίτλερ, η Πολωνία έλαβε εγγυήσεις γαλλικής αλλά και αγγλικής στρατιωτικής βοήθειας. Τον Μάρτιο του 1939, ο Χίτλερ άρχισε να απαιτεί από την Πολωνία την επιστροφή των εδαφών του «Πολωνικού Διαδρόμου», την παραχώρηση των δικαιωμάτων της στο Ντάντσιχ και την προσάρτηση της πόλης στη Γερμανία. Οι Πολωνοί απέρριψαν κατηγορηματικά αυτές τις προτάσεις. Καθώς οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονταν, και οι δύο πλευρές ετοιμάζονταν για πόλεμο. Παρ’ όλα αυτά, ο Χίτλερ άλλαξε πάλι τα δεδομένα τον Αύγουστο του 1939, συνάπτοντας το σύμφωνο μη-επίθεσης με τους Σοβιετικούς, το οποίο περιείχε επίσης μυστική συμφωνία για το διαμελισμό της Πολωνίας ανάμεσα στις δύο χώρες.

Η στρατηγική θέση της Πολωνίας το 1939 ήταν επισφαλής, αλλά όχι απελπιστική. Ο γερμανικός έλεγχος της Σλοβακίας επεξέτεινε ακόμα περισσότερο το ήδη υπερβολικά μεγάλο σύνορο της και έτσι οι Γερμανοί θα μπορούσαν να επιτεθούν στην Πολωνία σχεδόν από κάθε κατεύθυνση. Ωστόσο, η μεγαλύτερη αδυναμία της Πολωνίας ήταν η έλλειψη μιας μοντέρνας στρατιωτικής μηχανής. Η Πολωνία ήταν ένα φτωχό, αγροτικό κράτος, χωρίς σημαντική βιομηχανία. Παρά τις προσπάθειες που καταβλήθηκαν για τον εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων, τα μεγέθη των άλλων μεγάλων χωρών, όπως της Γερμανίας και της Ε.Σ.Σ.Δ ήταν σημαντικά μεγαλύτερα. Επιπλέον, η πολωνική ηγεσία ήταν δέσμια των πολιτικών ταραχών καθυστέρησης στην ανάπτυξη μιας μοντέρνας στρατηγικής σκέψης και διοίκησης. Η ηγεσία βρισκόταν στα χέρια του στρατηγούEdward Smigly-Rydz, ενός ικανού διοικητή, που όμως δεν είχε την εμπειρία να διοικήσει έναν σύγχρονο στρατό. Κατά τ’ άλλα, υπήρχαν κι άλλοι ικανοί αξιωματικοί και η πολωνική αεροπορία ήταν αρκετά ισχυρή.

Ένα από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα της Πολωνίας ήταν η κατασκοπεία της. Από τις αρχές τις δεκαετίας του ’30, μια ομάδα μαθηματικών κατάφεραν να σπάσουν τον στρατιωτικό κωδικό της υποτιθέμενα απροσπέλαστης γερμανικής μηχανής Enigma. Μέχρι την έναρξη του πολέμου, οι Πολωνοί μπορούσαν να υποκλέψουν περίπου 10% των μηνυμάτων της Βέρμαχτ και της Λούφτβαφε και την 1ηΣεπτεμβρίου, η ανώτατη διοίκηση γνώριζε τη θέση του 90% των γερμανικών δυνάμεων στο μέτωπο. Το πολωνικό πολεμικό δόγμα έδινε έμφαση στους ελιγμούς και όχι τόσο στην στατική άμυνα, εκτός από μερικά μόνο σημεία. Όμως η ικανότητα ελιγμών των Πολωνών ήταν σαφώς μικρότερη από αυτή του μηχανοκίνητου γερμανικού στρατού.

Υπάρχει μέχρι και σήμερα ο μύθος σχετικά με τη χρήση του πολωνικού ιππικού στον πόλεμο, κυρίως λόγω την ναζιστικής προπαγάνδας η οποία ενσωματώθηκε στη δυτική ιστοριογραφία. Περίπου το 10% του πολωνικού στρατού αποτελούσε το ιππικό, ποσοστό μικρότερο απ’ αυτό του αμερικανικού στρατού την ίδια περίοδο. Η Πολωνία είχε περισσότερα τανκς από την Ιταλία, μια χώρα με αρκετά ανεπτυγμένη βιομηχανία. Το ιππικό χρησιμοποιήθηκε ως κινητό πεζικό και σχεδόν ποτέ έφιππο. Είχε προσελκύσει νεοσύλλεκτους υψηλού επιπέδου που εκπαιδεύονταν μαζί με τα τεθωρακισμένα, αποκτώντας κατ’ αυτό τον τρόπο μεγαλύτερη μαχητική ικανότητα κατά των αρμάτων μάχης απ’ ότι οι αντίστοιχες μονάδες πεζικού. Προοριζόταν επίσης για οποιαδήποτε πιθανή σύγκρουση με την Ε.Σ.Σ.Δ στα δασώδη, βαλτώδη, αλλά και ορεινά εδάφη της ανατολικής Πολωνίας.

Ο πρωταρχικός στρατηγικός στόχος της Πολωνίας ήταν να πάρει με το μέρος της τη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία, σε περίπτωση πολέμου με τη Γερμανία. Η αμυντική στρατηγική της χώρας βασιζόταν στο εξής σχέδιο:

Μια υποχώρηση στο νοτιοανατολική Πολωνία, το επονομαζόμενο «Ρουμανικό προγεφύρωμα», όπου θα είχαν συγκεντρωθεί μεγάλος αριθμός εφοδίων και εφεδρειών. Ο στρατός θα αμυνόταν σ’ αυτά τα κατάλληλα εδάφη βορείως των ουγγρικών και ρουμανικών συνόρων. Αν όλα πήγαιναν καλά, μια Αγγλο-γαλλική αντεπίθεση στα δυτικά θα μείωνε τη γερμανική πίεση και οι Πολωνοί θα μπορούσαν να ανεφοδιαστούν πιο άνετα μέσω της Ρουμανίας. Η πολιτική του Χίτλερ όμως, ανάγκασε τους Πολωνούς να ματαιώσουν αυτό το σχέδιο. Φοβούμενοι ότι οι Γερμανοί θα επιχειρούσαν να καταλάβουν το Ντάντσιχ και με αυτή την κίνηση να τερματίσουν γρήγορα τον πόλεμο, οι πολωνικές δυνάμεις ανασυντάχθηκαν κοντά στα σύνορα, για να εξασφαλίσουν ότι μια ενδεχόμενη σύγκρουση θα εξελισσόταν σε μείζον πολεμικό γεγονός. Έτσι, οι Σύμμαχοι δεν θα μπορούσαν να αθετήσουν τους όρους της συμφωνίας τους.

Από τη μεριά τους, οι Γερμανοί σκόπευαν να πετύχουν ένα αστραπιαίο χτύπημα για να διαλύσουν την Πολωνία μέσα σε δύο εβδομάδες, εξαπολύοντας επιθέσεις με τεθωρακισμένα κατά μήκος δύο κύριων οδών: Lodz-Piotrkow-Warsaw και από την Πρωσία κατά μήκος του ποταμού Narew προς την ανατολική Μασοβία. Με τις δευτερεύουσες επιθέσεις στο νότο και στο βορρά, σκόπευαν να αποκόψουν τις πολωνικές δυνάμεις στη βόρεια και τη δυτική Πολωνία και να προελάσουν προς την πρωτεύουσα. Επιπλέον, για να αποτρέψει τη Γαλλία απ’ το να μπει γρήγορα στον πόλεμο, ο Χίτλερ επισκέφθηκε τον Αύγουστο του 1938 το West Wall στα γαλλογερμανικά σύνορα για να επιβλέψει την κατασκευή των οχυρώσεων. Η ναζιστική προπαγάνδα χρησιμοποίησε το γεγονός για να προωθήσει την εικόνα μιας αξεπέραστης αμυντικής γραμμής με σκοπό να εκφοβίσει τους Γάλλους σχετικά με μια μέλλουσα αναμέτρηση.

Θεωρητικά τουλάχιστον, ολόκληρος ο στρατός της Πολωνίας, σε πλήρη κινητοποίηση, θα αριθμούσε περίπου 2,5 εκατομμύρια άνδρες. Εξαιτίας όμως της πίεσης των Συμμάχων και της κακοδιοίκησης, μόνο 600,000 βρίσκονταν στις θέσεις τους για να αντιμετωπίσουν τη γερμανική εισβολή. Το τυπικό πολωνικό πεζικό ήταν σχεδόν ισάριθμο με αυτό των Γερμανών, αλλά πιο αδύναμο σε ότι αφορά τα αντιαρματικά όπλα, το πυροβολικό και τις μεταφορές. Οι Πολωνοί διέθεταν 30 ενεργές, 7 εφεδρικές μεραρχίες μαζί με 12 ταξιαρχίες ιππικού. Αυτές οι δυνάμεις ενισχύονταν από ειδικά εκπαιδευμένες ομάδες συνοριοφυλάκων και από την εθνοφρουρά. Από την άλλη μεριά, οι γερμανικές δυνάμεις, με δύο σώματα στρατού αποτελούμενα από πέντε στρατιές, παρέταξαν περίπου 1,8 εκατομμύρια άνδρες, μαζί με 2.600 (έναντι στα 180 πολωνικά) άρματα μάχης και 2,000 (420 τα πολωνικά) αεροσκάφη, μαζί με μια σλοβακική ταξιαρχία.

Οι ένοπλες συγκρούσεις είχαν αρχίσει να πυκνώνουν από τον Αύγουστο ακόμα του 1939, όταν η Abwehr (υπηρεσία πληροφοριών του γερμανικού στρατού) επιχειρούσε να διεισδύσει στα πολωνικά σύνορα και ερχόταν αντιμέτωπη με τους Πολωνούς συνοριοφύλακες. Αυτές οι συγκρούσεις ανησύχησαν τους Γάλλους, οι οποίοι καλούσαν τους Πολωνούς να σταματήσουν να «προκαλούν» τον Χίτλερ. Οι πολωνικές δυνάμεις είχαν κινητοποιηθεί μόνο μερικώς το καλοκαίρι του 1939. Η πλήρης κινητοποίηση αναμενόταν στα τέλη Αυγούστου, αλλά αναβλήθηκε ύστερα από την επιμονή των Γάλλων. Τελικά, αυτή ίσχυσε στις 30 του μήνα, κι έτσι την 1η Σεπτεμβρίου, μόνο το 1/3 του πολωνικού στρατού ήταν ετοιμοπόλεμο.

Όταν ο Χίτλερ συγκέντρωσε τους στρατηγούς του, τους διέταξε να «σκοτώσουν χωρίς έλεος κάθε Πολωνό, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και καταγωγής. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα αποκτήσουμε τον ζωτικό χώρο που χρειαζόμαστε». Γι’ αυτό το λόγο τα γερμανικά «τάγματα θανάτου» (Einsatzgruppen) θα ακολουθούσαν το κύριο σώμα στρατού, εκτελώντας τους αιχμαλώτους και όσους τυχόν προσπαθούσαν να οργανώσουν αντίσταση.

Tα γερμανικά Panzer συντρίβουν τον πολωνικό στρατό σε μια μοναδική επίδειξη της τεχνικής του Blitzkrieg (αστραπιαίου πολέμου )

Όταν το μεσημέρι της 31ης Αυγούστου 1939 ο Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Joachim von Ribbentrop άκουσε στην Καγκελαρία τον Φύρερ να λέει “έδωσα την διαταγή, κλότσησα την μπάλα και κυλάει…” ήξερε καλά πως αυτό σήμαινε τη στιγμή της Πολωνίας. “Σας εύχομαι καλή τύχη!” απάντησε λακωνικά. Η επιχείρηση “Λευκή” (Fall Weiss), όπως κωδικά ονόμαζαν την πολωνική εκστρατεία, ξεκινούσε στις 4.45΄ τα χαράματα της επομένης, με τα γερμανικά στρατεύματα να εισβάλουν θυελλωδώς στη γειτονική χώρα και την Luftwaffe να σφυροκοπάει ανηλεώς αεροδρόμια, αποθήκες και στρατόπεδα του εχθρού. Ο κόσμος κράτησε την ανάσα του!

Η Αφορμή

Αφορμή για εισβολή δεν υπάρχει και οι Ναζί αποφασίζουν να την δημιουργήσουν. Οι άνδρες της SS παίρνουν 150 κρατούμενους από το Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ, τους μεταφέρουν στον συνοριακό σταθμό διαβιβάσεων του Γκλάιβιτς και τους ντύνουν με πολωνικές στολές. Αμέσως μετά τους υποχρεώνουν να καταπιούν δηλητήριο, πυροβολούν τα πτώματα, προξενούν μικρές καταστροφές στον σταθμό, ώστε να φαίνεται ότι δέχτηκε επίθεση. Στον ασύρματο του σταθμού ένας άνδρας των SS ουρλιάζει στα Πολωνικά ότι τα στρατεύματα της Πολωνίας πρόκειται να εισβάλουν στην Γερμανία.[11] Ο διοικητής του σταθμού συνταγματάρχης Στάινμετς αρχικά δοκιμάζει να αντισταθεί στην απάτη, αλλά οι SS του απαντούν με ένα "Fuhrerbefehl!" (διαταγή του Φύρερ). Μετά τη λήψη και σχετικών φωτογραφιών, οι SS αποχωρούν.

Με αυτό τον τρόπο ο Χίτλερ μπορεί πλέον να αναγγείλει επίσημα, την 1η Σεπτεμβρίου 1939, στο Ράιχσταγκ ότι οι Πολωνοί προσπάθησαν την προηγούμενη να εισβάλουν στο Γερμανικό έδαφος και ότι η Βέρμαχτ ανταποδίδει τα πυρά που δέχτηκε στις 5:45 το πρωί. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι διαφορετική. Ο Χίτλερ έχει διατάξει την επίθεση κατά της Πολωνίας από τις 31 Αυγούστου. Η Βέρμαχτ, με βάση λεπτομερές σχέδιο που κατάρτισαν ο Βάλτερ φον Μπράουχιτς και το Επιτελείο του, με το κωδικό όνομα Fall Weiss (λευκό σχέδιο), επιτίθεται από ξηράς, θαλάσσης και αέρος στην Πολωνία. Είναι 1 Σεπτεμβρίου 1939 και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος αρχίζει στην Ευρώπη.

Η εισβολή

Η εισβολή ξεκίνησε στις 4.45 π.μ, όταν το πολεμικό πλοίο Schleswig-Holstein που βρισκόταν προσαραγμένο στο λιμάνι του Ντάντσιχ για μια «εποπτική επίσκεψη» κοντά σε έναν πολωνικό στρατιωτικό σταθμό, φρουρούμενο από μια μικρή δύναμη 200 Πολωνών, άνοιξε πυρ με τα τεράστια κανόνια του εναντίον της πολωνικής προφυλακής. Ακολούθησαν επιθέσεις και μέσα στην πόλη, από άνδρες των SS. Τα ναζιστικά στρατεύματα άρχισαν να επιτίθενται κατά μήκος των συνόρων: στο βορρά, προς τον «Πολωνικό Διάδρομο», στη νότια και κεντρική Πολωνία, με αιχμή του δόρατος μηχανοκίνητες μονάδες με κατεύθυνση το Lodz και την Κρακοβία. Από αέρος, τα γερμανικά αεροπλάνα άρχισαν να σκορπούν τον τρόμο βομβαρδίζοντας πόλεις και χωριά. Οι μάχες ήταν πολύ άγριες και η αντίσταση των Πολωνών σθεναρή και σε κάποια σημεία αποτελεσματική, αλλά η γερμανική πολεμική μηχανή ήταν σαφώς ανώτερη. Η αποτελεσματικότητα των μηχανοκίνητων μονάδων των Γερμανών έγκειται στο γεγονός ότι λόγω της ταχύτητας τους, μπόρεσαν να αποκόψουν και να απομονώσουν τα πολωνικά στρατεύματα, εξολοθρεύοντας τα στη συνέχεια.

Στις 11.15 της 3ης Σεπτεμβρίου, ύστερα από δύο ημέρες καθυστέρησης και όταν πλέον δεν μπορούσαν να υποβαθμίζουν ή να αγνοούν (λόγω της εμμονής τους στην πολιτική του κατευνασμού) τη σοβαρότητα της κατάστασης, οι Βρετανοί κήρυξαν τον πόλεμο στη Γερμανία. Μετά από λίγες ώρες, ακολούθησαν οι Γάλλοι. Αξιοσημείωτη είναι επίσης η αδράνεια των Συμμάχων, οι οποίοι έχασαν την ευκαιρία που τους δόθηκε να επιτεθούν στη Γερμανία απ’ τα δυτικά και να καταφέρουν ένα σημαντικό πλήγμα, την ώρα που το μεγαλύτερο ποσοστό των στρατευμάτων της πολεμούσε στην Πολωνία. Υποθετικά, μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία του πολέμου, από την αρχή του κιόλας. Παρόλο που τα νέα για την είσοδο της Γαλλίας και της Βρετανίας τον πόλεμο ήταν κάτι παραπάνω από ευχάριστα για τους Πολωνούς, δεν ήταν σε θέση να συγκρατήσουν τα ρήγματα που είχαν δημιουργήσει τα ναζιστικά στρατεύματα. Μέχρι τα μέσα του μήνα, οι απώλειες των Πολωνών ήταν πολύ μεγάλες, ενώ οι Ναζί είχαν καταλάβει περίπου τη μισή χώρα. Παρ’ όλα αυτά, η αντίσταση των Πολωνών δυνάμωνε, προξενώντας σημαντικές απώλειες και στους Γερμανούς. Οι λιγοστές όμως ελπίδες της Πολωνίας εξανεμίστηκαν όταν στις 17 Σεπτεμβρίου ο Κόκκινος Στρατός πέρασε τα ανατολικά σύνορα της χώρας.

Ο Αστραπιαίος πόλεμος

Στο Νότο επιτίθεται η ομάδα στρατιών του Γκερντ φον Ρούντστεντ: Αποτελείται από την 8η στρατιά του Στρατηγού Γιοχάνες Μπλάσκοβιτς, την 10η του Βάλτερ φον Ράιχεναου και την 14η του Βίλχελμ Λιστ. Σύνολο 18 μεραρχίες Πεζικού (συν μία Σλοβακική), μία ορεινή, δύο μηχανοκίνητες, 4 ελαφρές μηχανοκίνητες και 4 μεραρχίες αρμάτων. Συνολικά περιλαμβάνει πάνω από 2000 άρματα μάχης και 800 θωρακισμένα οχήματα. Ο Ρούντστεντ επιτίθεται από την πλευρά της Σιλεσίας - Μοραβίας.

Στο Βορρά επιτίθεται η ομάδα στρατιών του Φέντορ φον Μποκ. Σε αυτήν περιλαμβάνονται η 4η στρατιά του Γκίντερ φον Κλούγκε, με 8 μεραρχίες Πεζικού, δύο μηχανοκίνητες και μία μεραρχία θωρακισμένων. Επιτίθεται από τη πλευρά της Δυτικής Πομερανίας. Βορειότερα επιτίθεται η 3η στρατιά του Γκέοργκ φον Κύχλερ, που περιλαμβάνει 11 μεραρχίες Πεζικού και μία θωρακισμένη. Αυτή επιτίθεται από την πλευρά της Ανατολικής Πρωσίας. Συγκριτικά, η ομάδα του Βορρά διαθέτει λιγότερα θωρακισμένα: Περίπου 600 άρματα και 200 θωρακισμένα οχήματα. Και οι τρεις ομάδες έχουν κοινό στόχο και συγκλίνουν προς αυτόν: Την πρωτεύουσα Βαρσοβία. Εκεί είναι συγκεντρωμένη η Πολωνική ηγεσία αλλά και ο πυρήνας της πολεμικής βιομηχανίας της Πολωνίας.

Σε σύνολο, οι δυνάμεις ξηράς των Γερμανών περιλαμβάνουν περίπου 1.850.000 στρατιώτες, 3100 άρματα μάχης και 67.000 πυροβόλα κάθε διαμετρήματος (πολλά από αυτά ακόμη ιππήλατα).

Η Luftwaffe δεν διαθέτει λιγότερο επιβλητικές δυνάμεις: Υποστηρίζει την επιχείρηση με 2.085 αεροσκάφη, κατανεμημένα σε δύο αεροστόλους (Loftflotte). Συγκριτικά ασθενέστερο είναι το Πολεμικό Ναυτικό (Kriegsmarine), το οποίο υποστηρίζει με πυρά πυροβόλων της ομάδας "Ost" (=Ανατολή) τις επιχειρήσεις και καλείται να αντιμετωπίσει το, ακόμη πιο ασθενές, Πολωνικό Ναυτικό. Στο λιμάνι του Ντάντσιχ έχει αγκυροβολήσει το "εκπαιδευτικό" καταδρομικό "Σλέσβιγκ - Χόλσταϊν". Υποστηρίζει την χερσαία επίθεση με τα πυρά των πυροβόλων του.

Το Γερμανικό καταδρομικό "Σλέσβιγκ-Χόλσταϊν" ανοίγει πυρ. Λιμάνι Γκντανσκ, 1/9/1939

Η επιχείρηση δεν έχει παραμελήσει, επίσης, την "Πέμπτη φάλαγγα": Υπάρχει ευρύ κατασκοπευτικό δίκτυο για την αποκάλυψη των κινήσεων των πολωνικών δυνάμεων, ενώ οι Γερμανοί γνωρίζουν πολύ καλά τόσο το οδικό όσο και το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας, αφού τα κατασκεύασαν οι ίδιοι. Υποστηρίζονται, επίσης, από τους γερμανικής καταγωγής πληθυσμούς που βρίσκονται στην χώρα, κυρίως στην περιοχή του Wartherland.

Η συνδυασμένη επίθεση αρμάτων μάχης και αεροπορίας είναι η πρώτη εφαρμογή στην πράξη της στρατηγικής που θα ακολουθήσει στο μέλλον η Βέρμαχτ: Είναι η στρατηγική του "κεραυνοβόλου πολέμου" (Blitzkrieg). Με αυτό τη στρατηγική πολέμου, οι Γερμανοί κατάφερναν σε πολύ μικρά χρονικά διαστήματα να εκμηδενίζουν τις δυνάμεις των αντιπάλων, και κατά τον Χάιντς Γκουντέριαν, στρατηγό του γερμανικού στρατού και κύριο εμπνευστή του σχεδίου του κεραυνοβόλου πολέμου, το Blitzkrieg μπορεί να διαλύσει ένα στρατό σε μία μέρα. Οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν επίλεκτες μεραρχίες τανκς, και αεροπλάνα κάθετης εφόρμησης, με τα οποία κατακερμάτιζαν τις γραμμές του πολωνικού στρατού.

Οι Πολωνοί έχουν καταφέρει να κινητοποιήσουν περίπου 600.000 άνδρες (έναντι των υπολογιζόμενων 2.500.000, τους οποίους κατανέμουν σε επτά ομάδες στρατιών: Στο Μόντλιν , Στρατηγός Krukowicz-Przedrzymirski, στο Πομόρτζε , Στρατηγός Μπορτνόφσκι (Bortnowski), στο Πόζναν, Στρατηγός Κουτρζέμπα (Kutrzeba), στο Λοτζ, Στρατηγός Γιούλιους Ρόμελ (Juliusz Rómmel)[12], Κρακοβία, Στρατηγός Ζίλινγκ (Szilling), Λούμπλιν, Στρατηγός Πίσκορ (Piskor) και στην περιοχή των Καρπαθίων, Στρατηγός Φάμπριτσι (Fabrycy). Μια ομάδα από διάφορες ομάδες είναι παραταγμένη κατά μήκος του ποταμού Νάρεβ υπό τον Στρατηγό Μλοτ-Φιγιαλκόβσκι (Mlot-Fijalkowski). Οι εφεδρείες δεν έχουν ολοκληρώσει την συγκρότησή τους. Ο Ρυντζ - Σμίγκλυ διαπράττει, έτσι, το σοβαρό σφάλμα να θέλει να υπερασπίσει το σύνολο του εθνικού εδάφους από τα δυτικά, πράγμα που διασπά τις ήδη πενιχρές δυνάμεις του. Σε σύνολο διαθέτει περίπου 39 μεραρχίες Πεζικού, 11 ταξιαρχίες Ιππικού, 3 ορεινές ταξιαρχίες, δύο θωρακισμένες - μηχανοκίνητες και μερικές μικρότερες μονάδες. Διαθέτει μόνο 600 άρματα μάχης, σχετικά ελαφρά, και 52 θωρακισμένα οχήματα, ενώ 185 άρματα μάχης παραμένουν σε εφεδρεία[13].

Ο Πολωνικός στρατός δεν έχει προλάβει να συγκροτηθεί πλήρως. Λειτουργώντας με τα πρότυπα του Πρώτου Πολέμου αιφνιδιάζεται ολοσχερώς από την βιαιότητα της γερμανικής επίθεσης. Οι Πολωνοί πεζοί στρατιώτες και (λιγότερο) οι έφιπποι είναι ανίσχυροι μπροστά στα άρματα μάχης, εκτός αν διαθέτουν σημαντικό αριθμό αντιαρματικών.

Η Αεροπορία δεν κτυπά τους μάχιμους σχηματισμούς, αλλά επιτίθεται στα μετόπισθεν, αποδιοργανώνοντάς τα ολοσχερώς, καταστρέφοντας αποθήκες υλικού και προκαλώντας τρόμο στους άμαχους, που ξεχύνονται στους δρόμους και φεύγουν μαζικά, προκαλώντας συμφορήσεις. Το ιππήλατο πολωνικό πυροβολικό χάνει, από τις αεροπορικές επιθέσεις, όλα του τα άλογα και, πρακτικά, εξουδετερώνεται. Είναι η πρώτη εφαρμογή της νέας γερμανικής πολεμικής τακτικής, του "πολέμου της κίνησης", του "αστραπιαίου πολέμου" Blitzkrieg. Αντίθετα, σχετικά σημαντικές απώλειες προκαλεί στους Πολωνούς μαχητές το Γερμανικό πυροβολικό. Το ήδη πενιχρό δίκτυο διαβιβάσεων καταστρέφεται, καθιστώντας την επικοινωνία κεντρικής διοίκησης - μάχιμων μονάδων σχεδόν αδύνατη, με αποτέλεσμα τον κατατεμαχισμό των Πολωνικών δυνάμεων, εφόσον δεν υπάρχει συντονισμός.

Η πολωνική αεροπορία χάνει στο έδαφος ένα μέρος των αεροσκαφών της. Ορισμένα αξιόμαχα αεροσκάφη, εντούτοις, παραμένουν ενεργά για αρκετό διάστημα και, μολονότι υποδεέστερα των Γερμανικών, προκαλούν σχετικά σημαντικές απώλειες στην Λουφτβάφφε.

Οι Πολωνοί αποπειρώνται μια αντεπίθεση: Η ομάδα Μπορτνόφσκι επιτίθεται στην πλευρά της ομάδας Ρούντστεντ, ο οποίος αντιδρά άμεσα: Αναστρέφει το μέτωπο της 10ης Στρατιάς (Ράιχεναου) και αντιμετωπίζει την αντεπίθεση, επιτυγχάνοντας έτσι να κυκλώσει, στον αποκαλούμενο "θύλακα της Μπζούρα" 19 Πολωνικές μεραρχίες και διεξάγεται η Μάχη της Μπζούρα.

Γενικά πιστεύεται ότι η Πολωνία δεν αντιστάθηκε στις δυνάμεις του Άξονα και κατέρρευσε πολύ εύκολα. Η εντύπωση αυτή αρχικά ενισχύθηκε επειδή οι πολωνικές δυνάμεις ήταν σαφώς κατώτερες, ποσοτικά και, κυρίως, ποιοτικά (από την άποψη του υλικού και της συγκρότησης) από τις αντίπαλες. Η πραγματικότητα είναι ότι οι Πολωνοί πολέμησαν με γενναιότητα απέναντι και στους δύο αντιπάλους τους, σε ορισμένες περιπτώσεις απελπισμένα, ακόμη και όταν είχε ήδη γίνει φανερό ότι η άμυνα της χώρας κατέρρεε και δεν υπήρχε ελπίδα νίκης.

Το πολωνικό ιππικό, δρώντας περισσότερο ως ταχυκίνητο πεζικό, προξένησε σημαντικές ζημίες στα γερμανικά "πάντσερ" (θωρακισμένα): Υπολογίζεται ότι καταστράφηκε, συνολικά, μια ολόκληρη θωρακισμένη μεραρχία (μεταξύ 360 και 400 αρμάτων). Το ίδιο αποφασιστικά πολέμησε και η αεροπορία, η οποία ήταν εκ προοιμίου καταδικασμένη, τόσο λόγω μικρού αριθμού αεροσκαφών, όσο και των υποδεέστερων τύπων τους (τα πολωνικά αεροσκάφη ήταν, τεχνολογικά, μια γενεά πίσω σε σχέση με τα γερμανικά).

Η κατάρρευση των Πολωνών επήλθε ενώ προετοίμαζαν την αντεπίθεσή τους. Δεν πρόλαβαν: Στις 17 του μηνός η Πολωνία, ύστερα από τη δήλωση του Μολότωφ ότι "η Πολωνική Κυβέρνηση έπαψε να δίνει σημεία ζωής", δέχεται εισβολή από τα ανατολικά: Οι Σοβιετικοί εφαρμόζουν το σύμφωνο που υπέγραψαν με την Γερμανία τον Αύγουστο και καταλαμβάνουν το "δικό τους" τμήμα αντιμετωπίζοντας σχετικά μικρή - αλλά πεισματική - αντίσταση, αφού οι περισσότερες πολωνικές μονάδες που υπάρχουν ακόμη είναι στραμμένες προς τα δυτικά. 

Στις 28 Σεπτεμβρίου κυκλώνεται η Βαρσοβία, την υπεράσπιση της οποίας έχει αναλάβει ο Γιούλιους Ρόμμελ. Οι Γερμανοί περιμένουν να πέσει με πολιορκία, ο Χίτλερ, όμως, δηλώνει ότι είναι "φρούριο" και διατάσσει τον βομβαρδισμό της.

Η πόλη παραδίδεται στις 27 Σεπτεμβρίου ύστερα από τετραήμερο ανηλεή βομβαρδισμό από ξηράς και αέρος και οι υπερασπιστές της αιχμαλωτίζονται. Η Κυβέρνηση έχει, ήδη αυτοεξοριστεί στην Ρουμανία, όπου καταφεύγει και ο Ρυντζ-Σμίγκλυ "... χωρίς, εννοείται, όπλα, αλλά με σημαντικές αποσκευές...". 

Η ολοσχερής κατάρρευση της χώρας ολοκληρώνεται στις 6 Οκτωβρίου, χωρίς, ωστόσο, ποτέ η Πολωνία να παραδοθεί επίσημα σε κάποιον από τους αντιπάλους της ή να υπογραφεί κάποια συνθήκη κατάπαυσης του πυρός. Η επίσημη Πολωνία δεν υφίσταται πλέον, αλλά η πολωνική αντίσταση θα αρχίσει πολύ σύντομα να κάνει αισθητή την παρουσία της.

1939: Ο βομβαρδισμός της Βαρσοβίας: Ένα παιδί πάνω στα ερείπια

Πηγές:

Στρατιωτική Ιστορία 

Thisday

Wikipedia

http://ellada-history.blogspot.gr/2012/09/1-1939.html?spref=fb